Τα βιβλία ατσαλάκωτα, τα τετράδια ανέγγιχτα, τα μολύβια, οι χάρακες, στυλό, γόμες, ψαλίδι, μαρκαδόροι. Και υποσχέσεις. Πάντα τα άγραφα τετράδια σαγηνεύουν υποσχέσεις και στόχους. Κάθε χρόνο η ίδια διαδικασία. Τα καινούργια βιβλία!
Μάλλον όχι…Κάποτε έπρεπε να ντύνουμε τα βιβλία των παιδιών με μπλε κόλες. Έκανα μεγάλο αγώνα για την Ελισάβετ και τον Αρίστο. Όσος αγώνας απαιτείται από ανυπόμονο άνθρωπο! Μετά το άτεχνον (να το πω κομψά) της προσπάθειας μου, αναλάμβανε ο Γιάννης και ξένοιαζα. Αλίμονο στις μονογονείκες οικογένειες! Με τον Κώστα τα πράγματα είναι αλλιώς. Νέα ήθη. Πλέον αναλαμβάνουν τα βιβλιοπωλεία το ντύσιμο.
Κατά τα λοιπά… «Βαρετό, βαρετό» χαρακτηρίζει το σχολείο. Δεν τον αδικώ, αν και προσπαθώ να του εμπνεύσω το αντίθετο. Φιλότιμα προσπαθώ. Ωστόσο γυρίζω την ταινία της ζωής μου πίσω…Θάθελα να θυμάμαι εμπνευσμένους δάσκαλους και καθηγητές. Μετά δυσκολίας έναν, άντε δυο. Θάθελα να θυμάμαι μονοπάτια γνώσης που μου υπέδειξαν και γενεές εμπνευσμένων μυαλών που έκανα κτήμα. Θάθελα…Κύκλους χαμένων ποιητών. Ώρες και ώρες χαραμισμένες σε ανούσιες διδασκαλίες. Η ανατομία του βατράχου! Πόσες ώρες η γενιά μου ασχολήθηκε με την ανατομία του βάτραχου…Και δεν συνάντησα έναν πούστη βάτραχο στη ζωή μου (δεν πιάνεται αυτός που σερβίρεται στο L’Abreuvoir ). Οικοκυρικά (τα θυμάστε;), Θρησκευτικά, Χημεία, Φυσική, Μαθηματικά, Νέα, Ιστορία. Το αγαπημένο μου μάθημα. Έπρεπε να τελειώσω το σχολείο για να μάθω… Κι ακόμα την παλεύω. Τι άλματα άτσαλα! Από την αρχαιότητα της μιας χρονιάς, στην γαλλική επανάσταση την επόμενη. Αμόρφωτα βγήκαμε. Κι πείτε όσα αντίθετα επιχειρήματα θέλετε.
Η μόνη τύχη μας (τότε) ήταν η εξοικείωσή μας με την καθαρεύουσα πέραν της δημοτικής. Και σ΄αυτό πείτε μου όσα αντίθετα επιχειρήματα θέλετε. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Βαριέμαι και να υπολογίσω πόσες ώρες. Και τι έμεινε τελικά; Τα μάτια των συμμαθητών όταν τους συναντώ. Ναι! Όπως το ακούτε. Όχι γιατί ήμουν φίλη με πολλούς. Ούτε γιατί νοσταλγώ μαθητικά χρόνια και θρανία. Α πα πα πα! Τρέμω τη μέρα που θα παραδοθώ στην νοσταλγία. Οι ακυρωμένοι μασκαρεύονται νοσταλγοί για να ξεγελάσουν την αλήθεια. Αναφέρω τα μάτια των συμμαθητών μου γιατί με συγκινεί βαθιά η έννοια της επιείκειας που εμπεριέχουν. Ναι αυτή είναι η λέξη! Επιείκεια. Έλειψε πολύ από την ζωή μου. Οι συμμαθητές μας είναι σαν μάρτυρες υπεράσπισης. Έχουν τα αρχεία μας. Έχουν καταγεγραμμένο το ποιοι ήμασταν. Τη μορφή μας που ακόμα και μεις δεν έχουμε αποτυπωμένη. Δεν είναι μαγικό αν το σκεφτείς!
Ο Κώστας αρχίζει σχολείο. Τρίτη τάξη δημοτικού! Τον χαζεύω στα κρυφά. Μεγάλωσε το παλικάρι μου. Σαν να ψήλωσε με μιας. Σαν να άντρεψε. Κι ας έχω δει το έργο άλλες δυο φορές... Πάντα αρκεί μια πλάτη παιδική με μια σάκα για να βουρκώσω. Πόσα βάρη σηκώνει ένα παιδί στην πλάτη του (η τσάντα μοιάζει πούπουλο) Για την πρόβα θάρρους. Για τον λώρο που τσακίζει και χρόνο τον χρόνο σκίζεται. Για δυο παρόντα διαφορετικά. Για δυο χέρια που ξεκόβουν. Δυο ζωές. Για κείνο το αντίο! Αυτό είναι τελικά το σχολείο…Εξοικείωση για ένα αντίο.
Καλή χρονιά τους!
Καλή χρονιά τους!
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου