Άντε πίσω πάλι. Ποτέ δε μου άρεσε το αποτέλεσμα του ‘’ξεσυνηθίζω’’. Επέστρεφα στο σχολείο με ψυχολογία μελλοθάνατης. Το θρανίο ήταν το κελί και ο δάσκαλος ο δεσμοφύλακας. Επέστρεφα στην Αθήνα, Σεπτέμβρη στην παραζάλη της εξεταστικής με το νου μου ξεχασμένο σε χρυσές άμμους και γυαλιστερά βότσαλα.
Καμία όμως αλλοτινή επιστροφή δε μοιάζει με αυτές των τελευταίων τριών χρόνων. Τα τρία αυτά χρόνια επιστρέφω με φόβο και είναι σαν να επιλέγω την αργή κίνηση μήπως και φτάσω εκ των υστέρων. Μήπως κλείσει η πόρτα και δε με καταπιεί η δίνη της αβεβαιότητας.
Παιδιά, δεν παλεύεται. Ξέρω κάνει θόρυβο η μαύρη εικόνα, αλλά δε νομίζω να υπάρχει άλλη φράση που να συνοψίζει τη ζωή του Έλληνα. Προσπαθώ. Τελειώνει η μέρα με δυο-τρεις εφεδρικές ανάσες, αλλά ως πότε;
Σάτρα-πάτρα. Δε χώνεψε το στομάχι μου τίποτε το εφήμερο. Ποτέ. Όχι στις βραχύβιες συνυπάρξεις, όχι στην εφήμερη εργασία, όχι στην εφήμερη πατρίδα. Όχι σε όλα που έχουν τη διάρκεια της ζωής μιας μύγας.
Αν με ρωτήσεις τι θα κάνω, θα σου πω ότι δε θα παραιτηθώ ακόμη. Παρόλα αυτά. Και είναι η μόνη βεβαιότητα που έχω στο χέρι μου τούτη τη στιγμή.
ΥΓ Καίγομαι από θυμό. ‘’Κάθε χειρονομία μου σαν να γκρεμίζω την αδικία’’.
MEDIASOUP.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου