Το ξέρετε ότι το 2ο γυμνάσιο Γιαννιτσών έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια μια μικρή ποιητική παράδοση και έχει εξελιχθεί σε πραγματικό φυτώριο ποιητών; Υπό την ένθερμη καθοδήγηση της καθηγήτριας πληροφορικής Παυλίδου Κάκιας, που έχει πια καθιερωθεί στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας ως συγγραφικό και ποιητικό ταλέντο (διαβάστε την ποιητική συλλογή της «Σταγόνες Συναισθημάτων», )οι μαθητές ενθαρρύνονται να εκφράζονται με τρόπο ποιητικό και να συμμετέχουν σε πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης αποσπώντας συχνά βραβεία. Για να σας πείσω για του λόγου το αληθές ,παραθέτω δύο ποιήματα από δύο πολυβραβευμένες μαθήτριες:
"Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου" της Κικής Ηλιάδη-Χαρμάνα
Ακούω να μου λένε: "Ήταν δύσκολα
Δεν είχαμε να φάμε, να ντυθούμε
Βιβλία γρι δεν είχαμε στο σπίτι μας
Δεν άφηναν καθόλου να μιλούμε
Ακούω πως προηγουμένως ήταν μπέρδεμα
καθόντουσαν μισή χρονιά και φεύγαν
Ο βασιλιάς τους έκανε ό,τι ήθελε
Μονάχα επειδή φορούσε στέμμα
Μου λέμε δίναν χρήματα σε άσχετους
και βάζαν στις δουλειές τους συγγενείς τους
Τους ένοιαζε μονάχα για την πάρτη τους
Να κυβερνά δεν ήξερε κανείς τους
Τους λέω κι εγώ: Μιλώ και δεν ακούγομαι!
και σκέφτομαι όλο πιο πολύ να φύγω
Αφού εδώ συνέχεια θα γίνομαι
βορά τους έστω κι αν δεν τους ανήκω
Τους λέω πως με το χρόνο τους βαρέθηκα
και πως στ'αλήθεια ήταν όλοι ίδιοι
Έτρωγαν τα λεφτά κι εγώ θα πλήρωνα
Κι αυτοί απ' τη θέση τότε θα 'χαν φύγει
Ρωτάω: Τη διαφορά τους πού τη βρίσκετε;
Τι, επειδή αυτοί ενι' εκλεγμένοι;
Μα με την εκλογή τους, πάει, ξέχασαν
τι είν' οι πολίτες οι ισοπεδωμένοι
Όλοι για μια καρέκλα μάχονταν
κι έφευγαν όταν έβλεπαν το κύμα
Καμένη γη μας λέγαν πως παρέλαβαν
κι εμείς, ξανά το τρώγαμε το ποίημα
«Προφητείες» της Αμανατιάδου Ιφιγένειας
Αυτούσια εγώ με σύντροφο την πένα
Μέσα στον εσώκοσμό μου παραμιλώ
Και πριν στάξει μελάνι από κάθε μου φλέβα,
Ψάχνω για ό,τι έμελλε να γίνει μαντείες να βρω…
Προτού το αόρατο αποτυπωθεί στο χαρτί σαν λέξη
Και πάρει μέρος στον χορό,
Το μελάνι ξόρκια εμφανίζει, ψυχασθενικά
Κι εγώ τρέμω μέσα από τις φλόγες το χαρτί να δω,
Που ραγισμένο από τις προφητείες που οι μολυβιές χαράζουν,
Στην καρδιά δυσνόητες ομοιοκαταληξίες ταράζουν.
Η ημέρα παίρνει μορφή νύχτας ,
Στιχάκια στοιχειωμένα στάζουν στο λευκό της κόλλας, διαρρήκτες
Στιχομυθία με βλέμματα, διάλογοι και συζητήσεις που αναρριχούν στα βλέφαρα.
Οξύμωρα σχήματα και ασυναρτησίες που των μελλούμενων τη ροή αναταράσσουν ,
Δίνουν νόημα στις λεπτομέρειες, που υπακούουν στις διαταγές τους:
«Παρουσιάσου!»
Σαν θεραπαινίδες γλιστρούν στο σκηνικό,
Χαμένη ψάχνω τη συνέχεια της προφητείας να βρω.
Αιωνόβια μα εφήμερα στιχάκια ρίχνουν θειάφι
Κι ακόμα τον χρησμό δεν είχα καταλάβει.
Ιεροτελεστία η παρουσία της μορφής της
Επιβλητικό βλέμμα, Διαπεραστική η φωνή της.
Και κάπου εκεί κατάλαβα τι εννοούσε η πένα…
«το μέλλον εξαρτιότανε μονάχα από εμένα!»…
Περιμένω τα σχόλιά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου