“Ο κόσμος είναι τόσο επικίνδυνος όσο και η γειτονιά μας”

 

 Ο Ηρακλειώτης φωτογράφος Στέλιος Παπαρδέλας που ταξιδεύει στις γειτονιές του κόσμου
Της Αντωνίας Κουτσάκη

“Ο φόβος –έγραψε ο αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Πρίτσαρντ-είναι ο σκοτεινός θάλαμος όπου εμφανίζονται όλα τα αρνητικά”. Σε μια εποχή που στην χώρα μας κυριαρχεί ο φόβος και η αβεβαιότητα ένας νεαρός Κρητικός τόλμησε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ξεκινήσει ένα ταξίδι στις γειτονιές του κόσμου, έχοντας μαζί του το μόνο σημαντικό γι αυτόν πράγμα: τον φωτογραφικό του φακό.

Ο Στυλιανός Παπαρδέλας από το Ηράκλειο, έχει ήδη ταξιδέψει από την Παραγουάη ως την Ουγκάντα σε χώρες όπως η Βολιβία, η Αργεντινή, το Περού, η Βραζιλία και η Ρουάντα,κάνοντας φωτογραφίες δρόμου,για λογαριασμό ανεξάρτητων πρακτορείων ενώ οι οι εκθέσεις φωτογραφίας στις οποίες συμμετέχει έχουν αποσπάσει τα καλύτερα σχόλια.


“Ο κόσμος είναι τόσο επικίνδυνος όσο είναι η γειτονιά του σπιτιού μας και ο φοβισμένος άνθρωπος είναι φυλακισμένος του ίδιου του του εαυτού.’’ λέει στην ‘’Π’’, από τη Σουηδία στην οποία βρισκόταν για λογαριασμό της ιστοσελίδας www.worldofronah.com.

Στα 24 του μόλις χρόνια έχει βιώσει απίστευτες εμπειρίες ζωής σε διάφορα μέρη του κόσμου, γεγονός που τον κάνει να νιώθει ευγνώμων.

“Πολλοί φωτογράφοι μιλούν για το πώς " κινούνται γύρω απο το θέμα τους". Εγώ ζω με τα "θέματα" μου. Κοιμάμαι στα σπίτια τους, μεθάω, τρώω, διασκεδάζω και κλαίω μαζί τους. Οι ζωές τους αγγίζουν την δική μου και η δική μου τις δικές τους. Το να ζω λοιπόν τόσες διαφορετικές ζωές είναι ένα μεγάλο μάθημα για μένα και μου αλλάζει την ζωή κάθε μέρα’’ αναφέρει χαρακτηριστικά.

Αυτός ο τρόπος ζωής ήταν το όνειρο του και γι αυτό αγωνίζεται καθημερινά για να το κρατάει ζωντανό .

Όμως ο φωτογραφικός φακός γίνεται για τον Στυλιανό και τρόπος προσφοράς, κυρίως σε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο,μια ασθένεια από την οποία κι ο ίδιος βγήκε νικητής στα 16 του χρόνια.

  Στο Barretstown της Ιρλανδίας εργάζεται εθελοντικά και μη τα τελευταία επτά χρόνια. Το πρόγραμμα της οργάνωσης στοχεύει στην επανοικοδόμιση της ζωής παιδιών που έχουν προσβληθεί κυρίως απο καρκίνο μέσα απο διασκεδαστικές και παράλληλα επιμορφωτικές δραστηριότητες.
  Αργότερα θα βρεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για φωτογραφικές δουλειές και εθελοντισμό σε ανάλογη οργάνωση με αυτή στην οποία εργάζεται στην Ιρλανδία,ενώ τον Δεκέμβριο θα βρίσκεται στην Αϊτή για λογαριασμό μια αμερικάνικης μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, διδάσκοντας παιδιά φωτογραφία και φωτογραφίζοντας. 

Στέλνοντας ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ο Στέλιος αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Υπάρχει διαφορά απο το "επιλέγω να ζω απλοϊκά και το "υποδουλώνουν και παζαρεύουν την πατρίδα μου οι τραπεζίτες και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί". Η κατάσταση στην Ελλάδα με πεθαίνει. Αγαπώ την πατρίδα μου όσο τίποτα άλλο. Στις χώρες που έχω ταξιδέψει οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι με αυτα τα λίγα, τα απαραίτητα και αυτό ήταν μάθημα για μένα. Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι και θα είναι γιατί γεννηθήκαμε έτσι και είμαι σίγουρος ότι όπως πάντα θα τα καταφέρουμε. Εμείς πρέπει να διδάξουμε στον κόσμο την αισιοδοξία, την ανωτερότητα και τον πολιτισμό μας”.

- Είσαι φοιτητής στο Τμήμα Υπολογιστικών Συστημάτων. Τι ήταν αυτό που σε ‘’ταρακούνησε” ώστε να βγεις στην κυριολεξία στον κόσμο; 

Είχα απο μικρός την περιέργεια να δω. Πάντοτε με εντυπωσίαζαν εικόνες απο τον κόσμο. Ώς γνήσιος Έλληνας όμως δεν ήξερα με ποιο τρόπο μπορώ να βιώσω τέτοιες εμπειρίες. Συνεχώς αναρωτιόμουν πώς το κάνουν οι άλλοι. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα σιγά - σιγά να ταξιδεύω στην Ευρώπη. Στο πρώτο μου ταξίδι ήμουν αγχωμένος. Όταν γύρισα στην Κρήτη ένιωθα ότι ήθελα να φύγω ξανά και ξανά. Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου μια μέρα να μπορέσω να νιώθω άνετα ζώντας στις γειτονίες του κόσμου. 

-Η φωτογραφία ήταν η αιτία ή η αφορμή για αυτά τα ταξίδια; 

Θα έλεγα ότι ήταν η αφορμή που έγινε αιτία. Η φωτογραφία με έχει πάει σε μέρη όπου δεν θα πήγαινα με άλλο τρόπο. Το να ταξιδέψεις πχ στην Βραζιλία είναι το πιο εύκολο πράγμα το 2012. Το να βρεθείς σε γειτονιές, σε σπίτια και να ακούς απίστευτες ανθρώπινες ιστορίες δεν είναι όμως και δεν θα το κατάφερνα πότε χωρίς την φωτογραφική μου μηχανή. Στα 24 μου χρόνια έχω βιώσει απίστευτες εμπειρίες ζωής σε διάφορα μέρη του κόσμου και για αυτό είμαι ευγνώμων. 

-Έχεις ταξιδέψει από την Παραγουάη ως την Ουγκάντα σε χώρες όπως η Βολιβία, η Αργεντινή, το Περού, η Βραζιλία και η Ρουάντα. 

Ποια γεγονότα “χαράκτηκαν” μέσα σου ως μαθήματα ζωής; 

Εχω βιώσει/δει ένα τρόπο ζωής που πολλοί άνθρωποι ίσως δεν θα βιώσουν ποτε. Εικόνες σκληρής φτώχειας, αδικίας άλλα κι από την άλλη μια ζωή πιο απλή και βασική. Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες άλλα γεμάτη μικρές καθημερινές χαρές. Φυσικά αναφέρομαι στις ζωές των ανθρώπων που φωτογραφίζω.

-Η Ελλάδα εν μέσω κρίσης έχει περισσότερο ενδιαφέρον για σένα; 

Φαντάζομαι θα εννοείς φωτογραφικά. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον αλλά προσωπικά δεν θέλω να τραβήξω ούτε μια φωτογραφία. Υπάρχουν φανταστικοί Έλληνες φωτοδημοσιογράφοι να το κάνουν πολύ καλύτερα από μένα. Εγω το μόνο που θέλω όταν βλέπω αυτή την κατάσταση είναι να κατεβώ στο δρόμο και να φωνάξω. Μετά το ταξίδι μου στην Νότια Αμερική κατάλαβα ότι κάποιες φορές πρέπει να κάνω την μηχανή μου στην άκρη γιατί οι στιγμές που ζει η χώρα μας είναι στιγμές που πρέπει να μας κάνουν να επαναστατούμε όχι να τραβάμε φωτογραφίες. 

-Στην Κρήτη τι θεωρείς ότι αξίζει να φωτογραφηθεί; 

Φυσικά! Η Κρήτη είναι ένα πανέμορφο και γεμάτο "θέματα" νησί. Δεν έχει σημασία τι είδος φωτογραφίας κάνει κάποιος, η Κρήτη πάντα έχει θέμα για όλους. Δυστυχώς δεν έχω δουλέψει όσο θα μεθοδικά θα ήθελα στην Κρήτη αλλά ανυπομονώ την ώρα που οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες για να μπορώ να το κάνω. 

-Έχεις ήδη πραγματοποιήσει αρκετές εκθέσεις αν και μόνο 24 ετών με πολύ καλά σχόλια για τη δουλειά σου. Μίλησέ μας γι’ αυτές. 

Είμαι περήφανο μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας του Πανεπιστημίου Κρήτης. 

Με πολύ ιδρώτα και τρέξιμο από τον προσωπικό μας χρόνο προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε την γνώση της φωτογραφίας στο Ηράκλειο. Μαζί με τα παιδιά λοιπόν έχουμε κάνει πολλές εκθέσεις εδώ και πέντε χρόνια. Προσωπικά απολαμβάνω πολύ την διαδικασία μιας έκθεσης. 

-Έδωσες τη δική σου μάχη με τον καρκίνο στα 16 σου χρόνια και βγήκες νικητής. Στην Ιρλανδία συμμετέχεις σε μια οργάνωση που υποστηρίζει παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες. Τι ακριβώς κάνεις εκεί; 

Στο Barretstown εργάζομαι εθελοντικά και μη τα τελευταία επτά χρόνια. Το πρόγραμμα της οργάνωσης στοχεύει στην επανοικοδόμιση της ζωής παιδιών που έχουν προσβληθεί κυρίως απο καρκίνο μέσα από διασκεδαστικές και παράλληλα επιμορφωτικές δραστηριότητες. Προσωπικά έχω περάσει απ’ όλες τις δραστηριότητες όπως φωτογραφία, καλλιτεχνικά, ιππασία, κανό αλλά κυρίως λειτουργώ ως φίλος των παιδιών. Δίνοντας τους συμβουλές αλλα και παίζοντας όλη μέρα στις διάφορες δραστηριότητες παρέα μαζί του. 

-Τι σκοπεύεις να κάνεις στο άμεσο μέλλον; Έχεις προγραμματίσει κάποια ταξίδια; 

Για 2 μήνες ακόμα θα βρίσκομαι στην Ιρλανδία και έπειτα θα πετάξω στις Ηνωμένες Πολιτείες για φωτογραφικές δουλειές και εθελοντισμό σε ανάλογη οργάνωση με αυτή που εργάζομαι στην Ιρλανδία. Τον Ερχόμενο Δεκέμβριο θα βρίσκομαι στην Αϊτή για λογαριασμό μια αμερικάνικης μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, διδάσκοντας παιδιά φωτογραφία και φωτογραφίζοντας. Στο ενδιάμεσο δεν ξέρω τι να σας πω... κάπου στον κόσμο... 

-Η φωτογραφία και το ταξίδι στον κόσμο είναι η παρένθεση, μια περίοδος που θα σε πλουτίσει σε εμπειρίες ή σ’ έχει κερδίσει οριστικά; 

Αυτός ο τρόπος ζωής ήταν το όνειρό μου. Αγωνίζομαι καθημερινά για να το κρατάω ζωντανό και θα αγωνίζομαι για όλη μου την ζωή. Αν κάποια στιγμή τα όνειρα μου αλλάξουν πορεία να είστε σίγουροι ότι θα τα ακολουθήσω. 


Δείγματα από τη δουλειά του Στυλιανού Παπαρδέλα μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα τουhttp://www.stylianospapardelas.com