ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ

   Τι σου είναι η σκηνή! Πώς μεταμορφώνει τον άνθρωπο! Και πόσα κότσια διαθέτει, όποιος αντέχει την έκθεση, στων πολλών τα μάτια! Πόσο γενναίος να απλώσεις την πραμάτεια, της όποιας δημιουργίας σου, στην λαική αγορά του κόσμου. Πόσο τεράστια αυτοεκτίμηση και πόσο αβυσσαλέα συνάμα ανασφάλεια…Τι τραμπάλισμα, τι ζόρι τραβάει η ψυχή σου!

Δευτέρα βράδυ στην Χελώνα. Τον χώρο της Λ. Νικολακοπούλου και Σ. Κραουνάκη στο Γκάζι. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, για ένα δίωρο, η Γιώτα Νέγκα σε λαικά τραγούδια. Μη με ρωτήσετε αν γνώριζα την Γιώτα Νέγκα. Ιδέα δεν είχα! Γιατί πήγα; Τι με ώθησε; Έλα ντε; Και γω απορώ. Έτσι κάποτε τα βήματα...

μ΄έφεραν και στο υπόγειο της Πλατείας Βικτωρίας ν΄ακούσω Καίτη Ντάλη. Ούτε τότε ήξερα γιατί μπήκα. Πάντως μαγεύτηκα! Καταχώρισε με στους κόπρους, που σεργιανάνε την πόλη, έτσι χωρίς λόγο. Που μυρίζουν ενδιαφέροντα πράγματα. Τη μυρίστηκα την Γιώτα. «Μούργο» με ονομάζει και ο σημαντικός μου. Δεν είναι τυχαίο.

Γιώτα Νέγκα, λοιπόν. Την έχω ξαναδεί σε χίλια αντίτυπα. Την έχω δει σε μανάβικα να με προτρέπει ν΄αγοράσω…Τι; Ένα κατάλευκο λάχανο για ντολμάδες. Την έχω δει κατάκοπη σε λεωφορείο να λαγοκοιμάται και να ξυπνάει σε κάθε του φρενάρισμα. Την έχω δει σε ψαράδικο να ρωτάει «θες να σου καθαρίσω τα ψάρια; Να μη λερώσεις εσύ τα χέρια σου. Τα δικά μου είναι μαθημένα». Την έχω δει να σφουγγαρίζει με μανία γωνίες. Την έχω δει στο κομμωτήριο να ζητάει «μια περμανάντ για να έχουν λίγο όγκο τα κατσόμαλλα». Την έχω δει σας λέω…Πάω στοίχημα. Τόσες Γιώτες σε κάθε βήμα. Μέχρι που τη βλέπεις στην σκηνή της Χελώνα μια Δευτέρα βράδυ. Με ένα ντεκολτέ μπόλικο, με γόβες παραφωνία κόκκινες, με μαλλιά ασίγαστα, με ένα κοστούμι να τρέμεις μη και σπάσει κουμπί…Και πιάνει μικρόφωνο και ξαμολιέται…. Φωνάρα.

Και παίρνει στο κατόπι Τσιτσάνη και Ζαμπέτα και Βαμβακάρη και Άκη Πάνου και Κραουνάκη και δώστου! Γκαζώνει. Και ούτε στιγμή δεν αγκομαχάει. Από τα «Ξημερώματα» μέχρι το «Στην υγειά της αχάριστης», από το «Όταν σημάνει η ώρα» μέχρι το ιερό «Την ώρα που σιδέρωνε», από το «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω» μέχρι το «Ούτε αχ δεν θα πω» και στο κορυφαίο «Αυτή η νύχτα μένει». (Απενοχοποιημένες οι επιλογές τραγουδιών από τους Κραουνάκη και Μανιάτη). Και νάταν μόνο αυτό… Ο Σταμάτης αενάως χτίζει ατμόσφαιρες. Όλα έχουν σφραγίδα. Λες και θέλει να μας δείξει τα παιχνίδια του στο παιδικό του δωμάτιο. Αυτή τη φορά τη «Χελώνα» του. Ένας χώρος… Τίποτα. Λιτός. Σαν από ψέμα, από ασπρόμαυρο παρελθόν, από γιαγιαδίστικες διηγήσεις… Για ταράτσες, για σπίτια που δεν πρόλαβαν να σοβατιστούν, δεν έφταναν τα λεφτά για «άλοιμα» (έτσι λένε οι Αραχωβίτες το σοβάτισμα)…Ταράτσες φιλόξενες για παραστάσεις μπουλουκιών και Καραγκιοζοπαίχτες…Κι ας είναι κλειστός ο ουρανός, ταράτσα μοιάζει ο χώρος.

Και σκάει μύτη κι ένα φεγγάρι σε μια οθόνη….Και μια Μελίνα και ένας Τσαρούχης…Κι αυτοί φεγγάρια είναι. Κι έτυχε να καθίσω δίπλα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα. Άγνωστη μου απολύτως. Μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα που η ομορφιά του προσώπου της την ακολουθούσε στα χρόνια. Φορούσε τα καλά της και όλα τα κοσμήματά της και παστωμένα με λακ τα μαλλιά της και πούδρα κι ένα άρωμα παλιομοδίτικο…Και τράβαγε ένα τραγούδι! Κι ένα κλάμα! Με μαντήλι, σας λέω. Και κάποια στιγμή σηκώθηκε και χόρεψε στη θέση της ένα ζειμπέκικο για πάρτη της. Και ξανάπιασε το μαντήλι και ξανάρχισε το κλάμα. Μαγικά απόκοσμη. Συγκλονιστικά αυτοδύναμη. Την κάθισε ο Θεός δίπλα μου….Πού καλλίτερα θα την κάθιζε! Και σε κάποιο τραγούδι…Έτσι στα ξαφνικά…Μου έπιασε το χέρι και μου το έσφιξε. Άγνωστη σε άγνωστη! «Σε αυτό το τραγούδι έκανα σεκόντο στον Μπιθικώτση» μου είπε. Και γω δε ρώτησα τίποτα παραπάνω. Μόνο της έκλεισα το μάτι σαν να την αναγνώρισα. Μια άγνωστη γυναίκα που κάθονταν δίπλα μου και άφησε το σεκλέτι της, το σεβντά της χύμα! Μια Δευτέρα βράδυ…

Η Νικολακοπούλου και ο Κραουνάκης φτιάχνουν ατμόσφαιρες…Καμιά φορά φτιάχνονται και από εαυτού τους!  Ίσως κοντά τους βρίσκουν γόνιμο έδαφος.
     

protagon.gr