Την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 1913 οι στρατιώτες του 3ου Τάγματος όφειλαν να εκτελέσουν μία ειδική στρατιωτική εντολή. Υποχρεώθηκαν να καλλωπίσουν το χώρο προ του σιδηροδρομικού σταθμού, όπου την επομένη θα ελάμβανε χώρα μεγάλο αποκριάτικο γλεντοκόπι. Την πρωτοβουλία έφεραν οι υπαξιωματικοί, οι οποίοι φρόντισαν από νωρίς να εξασφαλίσουν την άδεια από τον Διοικητή του 16ου Συντάγματος Πεζικού Καμάρα.
Το μεσημέρι του Σαββάτου 23 Φεβρουαρίου 1913, στις δύο – η στρατιωτική πειθαρχία δεν εγκαταλείπεται ούτε κατά τις Αποκριές- προσήλθαν ο 9ος και 10ος Λόχος και οι υπαξιωματικοί. Λίγο αργότερα αφίκετο η Φιλαρμονική του Δήμου και ακολούθησε ο 11ος Λόχος. Και το ξεφάντωμα άρχισε στις τρεις. Η μπάντα έπαιζε δημοτική μουσική και οι υπαξιωματικοί χόρευαν λεβέντικα. Οι στρατιώτες τραγουδούσαν, γεύονταν κρασί και κρέας. Οι ένστολοι της Έδεσσας που ζούσαν εν μέσω πολέμου και θανάτου έγιναν εκείνη τη μέρα ωραίοι χαροκόποι και απόλαυσαν τη στιγμή συνευτυχούμενοι. Στις 4 μ.μ. η μουσική έπαυσε για λίγο. Τότε, βρήκε την ευκαιρία ο Επιλοχίας του 10ου Λόχου Γλαράκης να απευθυνθεί στους στρατιώτες και να πει:
«Αγαπητοί μου φίλοι, σκοπός της εορτής ταύτης ήτο μικρά διασκέδασις επί ταις τελευταίαις ημέραις τω απόκρεω διδομένη υφ’ ημών προς τους ενταύθα ευρισκομένους στρατιώτας τη ευμενεί συγκαταθέσει του σεβαστού μας διοικητού. Ο Θεός όμως ηθέλησε να μεταβληθεί άρδην ο σκοπός ούτος και αντί να διασκεδάσωμεν απλώς επί ταις απόκρεω, κρυφόν πόνον έχοντες ότι αδελφοί μας εμάχοντο εκτεθειμένοι εις το ψύχος και την κακουχίαν, πρόκειται νυν να πανηγυρίσωμεν και πανηγυρίζομεν την περιφανήν νίκην, ήτις έρχεται να προστεθεί εις τα δαφνοστεφή ήδη ελληνικά όπλα. Τα Ιωάννινα ηλώθησαν. Τις όμως αμφέβαλλε ή τις επετρέπετο να αμφιβάλλει ότι τοιαύτη θα ήτο η λύσις; Τις ηδύνατο να αμφιρρεπεί αφού την πολιορκίαν διηύθυνε ο δαφνοστεφής στρατηγός, το ίνδαλμα όχι μόνο παντός στρατιώτου αλλά κάθε Έλληνος, ο σεπτός μας Διάδοχος; Έπρεπε να είχον τη δημοσθένειαν περί τον λόγον δύναμιν δια να ηδυνάμην να πλέξω το εγκώμιον του ανδρός τούτου, πλην όμως περιορίζομαι να διακηρύξω ότι εις τους δύο περιλαμπρείς αστέρας Σαρανταπόρου και Γιαννιτσών, προστέθηκεν και τρίτος εκθαμβωτικός αστέρας, των Ιωαννίνων.
Δεν θέλω, ούτε επιθυμώ να επιμηκύνω τον λόγον μου εκθέτων τα τρόπαια του σεπτού μας Διαδόχου και την σημασίαν της μεγάλης εκείνης νίκης, καθότι ταύτα τα πράγματα αφ’ εαυτών βοώσιν. Δι’ έν μόνο πράγμα θα σας παρακαλέσω να αναφωνήσετε μετ’ εμού: ζήτω ο Διάδοχος, ζήτω ο ελληνικός στρατός.»
Μετά το λογίδιο του Επιλοχία το γλέντι ζωήρεψε ξανά. Κράτησε μέχρι τις έξι το απόγευμα. Παρόντες ήταν και οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί της Έδεσσας: ο Διοικητής του 16ου Συντάγματος Πεζικού Καμάρας, ο Υπασπιστής του αυτού συντάγματος Σπαριτινός, ο Διευθυντής του στρατιωτικού νοσοκομείου Κρασιάνος, ο Υπίατρος του συντάγματος Βασιλείου και ο Διοικητικός Επίτροπος Εδέσσης Ζώτος μετά της συζύγου.
Το απόγευμα της επόμενης ημέρας, της Κυριακής, ο Ταγματάρχης Μαυρομιχάλης διένειμε στους στρατιώτες ελιές, ταραμά, χαλβά και 100 δράμια οίνου για τα Κούλουμα της Καθαράς Δευτέρας. Είχαν σκοπό να τα γιορτάσουν στην ρομαντικότερην θέση, στους καταρράκτες αλλά η βροχή τους απέτρεψε και κατέληξαν απογοητευμένοι να τρώγουν τα νηστίσιμα εντός των στρατώνων.
Μαρία Τριανταφυλλίδου
(Εδεσσαϊκή, 25/02/2012, σελ.14)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου