«Γράψε κάτι για τον Νίκο, δεν είναι αυτό το τέρας που περιγράφουν κάποιοι...». Δυο ημέρες γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η φράση από το SMS που ήρθε από το εξωτερικό. Ανήκει σε μια παιδική του φίλη. «Πόσο παιδική;», θα πείτε. Ο Νίκος, είναι μόνο είκοσι χρονών. Πορεύτηκαν μαζί από τα πρώτα τους χρόνια και μέχρι την εφηβεία. Στα καλύτερά τους χρόνια, τότε που όλα τα παιδιά ανοίγονται στον κόσμο.
Τώρα λοιπόν που η σκόνη έκατσε, έστω προσωρινά, να σας γράψω δυο λόγια για τον Νίκο. Δυο μόνο, για ένα από τα τέσσερα παιδιά που κατηγορούνται για ληστεία στην Κοζάνη. Ένα από τα παιδιά των σοκαριστικών φωτογραφιών που έδωσε η αστυνομία στην δημοσιότητα. Με έντονα τα ίχνη βασανισμού και ας λέει ο,τι θέλει ο Δένδιας.
Ο Νίκος, ήταν σαν όλα τα παιδιά, τα παιδιά μας. Είχε τις παρέες του, τους φίλους του, την ομάδα του, τις ανησυχίες του. Δεν ήταν ιδιόμορφος, δεν ξεχώριζε με αρνητικό πρόσημο. Ο Νίκος ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που αμφισβητούν, οργίζονται, ερωτεύονται, ανησυχούν, ονειρεύονται. Δεν χρειάζονται άλλες περιγραφές της ιδιωτικότητάς του, αρκετό διασυρμό θα υποστεί το επόμενο διάστημα. Και αυτός και η οικογένειά του.
Ο Νίκος, έπαψε να είναι σαν τα παιδιά μας, ένα παγωμένο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008. Όταν είδε τον κολλητό του φίλο να πέφτει πλάι του νεκρός από την σφαίρα του Κορκονέα. Από τότε, ο Νίκος δεν ήταν σαν όλα τα παιδιά. Απομονώθηκε, απομακρύνθηκε, οι φίλοι τον έβλεπαν λιγότερο. Όπως φάνηκε αργότερα, αναζήτησε άλλους δρόμους, άλλες διεξόδους για να διοχετεύσει όλο αυτό που είχε εισπράξει στα 16 του χρόνια. Και δεν ήταν λίγο ε;
Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν παριστάνω τον ερμηνευτή συμπεριφορών, δεν είμαι ο ειδικός. Απλά, γράφω αυτό που γνωρίζω. Ναι, ο Νίκος δεν είναι το τέρας που περιγράφουν κάποιοι...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου