Υιοθεσίες για ομοφυλόφιλα ζευγάρια;

   Με κοιτάζω. Τον κοιτάζω. Μας παρατηρώ. Πώς πλαστήκαμε να δεθούμε, να εισχωρήσουμε, να χωρέσουμε ο ένας τον άλλον, να ενώσουμε δυο τόσα δα σποράκια, να δημιουργήσουμε άνθρωπο. Μηχανές αναπαραγωγής μ΄ ένα σωρό αξεσουάρ, χρήσιμα για τον σκοπό. Πόσα τρικ στην κατασκευή μας! Όλα, θαρρείς, για να διαιωνίσουμε το είδος. Ένας άνδρας, μια γυναίκα, εργαλειοθήκη το σώμα. Συρτάρια... Κι αν έχουμε συρτάρια! Θήκες και αποθήκες. Τον λες και μέγα κολπατζή, τον όποιον Δημιουργό. Σοφά εποίησε!

   Μετά, αρχίσαμε τις παρεμβάσεις. Πόσες παρεμβάσεις! Τρίχες, λέει, να διατηρούν τη θερμοκρασία και να εγκλωβίζουν μυρουδιές. Χαρά στις τρίχες! Τις ξεριζώσαμε όλες. Ακόμα και κει... ξέρεις... δώσαμε σχήματα... brazillian. Λες να βοηθάει τους σύγχρονους; Είπα μυρουδιές... κρυμμένα μπουκαλάκια με «αρώματα» σε πτυχές να ανοίγουν την κατάλληλη στιγμή, να προσκαλούν -ή το αντίθετο- να προκαλούν το ταίρι, να θέλγουν, να φυλακίζουν, να περιφρουρούν... 

  Σιγά τις μυρουδιές. Τις κουκουλώσαμε όλες. Ρίξε κολόνιες, αιθέρια έλαια, άναψε κεριά. Δες, όμως... Πέλματα να αντέχουν περπάτημα, ξυπολησιά και κακουχίες... Συγκλονιστικής ανατομίας. Πας καλά; Τρίψτα, κάντα βελούδο, αγόρασε παπούτσια, βάλε πατάκια, πρόσθεσε τακούνι να στηρίζει μέση, τα Hogan να ξέρεις είναι τα καλύτερα και σου προσθέτουν μπόι. Εντάξει... 

  Αλλά τα μάτια; Nα βλέπουν ακόμα και στο σκοτάδι... μαγικές τηλεοπτικές αισθήσεις στο απόλυτο! Μάτια; Βάλτα σε γυαλιά, πολλά γυαλιά, σχέδια, χρώματα, μεγέθη... Να, φέτος και με καθρέπτες! Να μη στεριώνεις βλέμμα με τίποτα. Να στο γυρίζει πίσω, ως αχρείαστο, ο απέναντι. Ώχου! Σιαγόνα. Δόντια. Για τροφή. Στομάχι. Κάτι μας είπες!... Εκεί να δεις παρεμβάσεις. Τροφή. Ποια τροφή; Πόση τροφή; Κάθε τρισήμιση ώρες, λέει, είναι πρέπον για να γίνονται καύσεις. Πες το στην Αφρική. Θα τους βοηθήσει η γνώση.

   Κι ενώ αλλάξαμε τον αδόξαστο στη φύση και στη φύση μας. Προβληματιζόμαστε με ορισμούς για φύση και παρά φύση. Να σου πω κάτι; Ένα μονάχα έμεινε ακέραιο. Η ανάγκη για αγκαλιά. Αυτή πώς να παρέμβεις να την αλλάξεις; Πώς να επέμβεις; Μας την έσκασε! Δες ένα μωρό. Άφησέ το χωρίς αγκαλιά. Πάει, μαράζωσε. Άφησέ το χωρίς άγγιγμα και φιλί. Χάδι. Στοργή. Πόσο ν΄ αντέξει; Πόση ζωή να βγάλει; Γι΄ αυτό σου λέω. Άσε τις αγωνίες για τα σχήματα και πιάσε τα αισθήματα. Σε παραξενεύω;

   Μ΄ έχεις καταχωρήσει στους υμνητές της άγιας, ιερής, οικογένειας; Καλά κάνεις. Σε οποιοδήποτε σχήμα χωραφιού σπέρνει για να φυτρώσει αγάπη σε παιδική ψυχή. Θες από γυναίκα με άνδρα; Θες από γυναίκα με γυναίκα; Θες από άνδρα με άνδρα; Ανησυχείς για την αλυσίδα; Η ομοφυλοφιλία δεν κολλάει εξ οράσεως. Αν σε φοβίζει η παραγωγή ομοφυλόφιλων παιδιών δες το ανάποδα...

  Τα ετερόφυλα ζευγάρια δεν θα τεκνοποιούσαν ποτέ ομοφυλόφιλα παιδιά. Σε τρομάζει το αταίριαστο, το ασυνήθιστο, το ασύμβατο, το άβολο του πράγματος... όπως θες το ορίζεις. Σε νιώθω. Κάθε εποχή και τα ασύμβατά της. Και τα διαζύγια ασύμβατα ήτανε κάποτε. Ένα κοριτσάκι υπήρχε σ΄ ολόκληρον Ζηρίδη. Τι αγώνα έκανε η έρμη Ρενάτα των παιδικών μου χρόνων να υποστηρίξει την επιλογή των γονιών της!

    Θα μου πεις, όλα τα παιδιά βαθιά στην ψυχή τους μια μαμά και έναν μπαμπά ζητάνε να πατήσει γη η ψυχή τους. Σύμφωνοι. Όπως οι ρίζες των δέντρων ονειρεύονται ένα νερωμένο έδαφος να ξεδιψάσουν... Μα, αν δεν το βρουν; Απλώνονται, σεργιανάνε, ξετινάζουν χώμα, βυζαίνουν σπιθαμή τη σπιθαμή. Θα τη βρουν την άκρη. Ίσως είμαστε σ΄ ένα τέτοιο στάδιο ως κοινωνία. Να ψάχνουν οι ψυχές να ξεδιψάσουν αγάπη.

   Να ‘ναι θέμα επιβίωσης σε τούτα τα χρόνια της ξηρασίας, η αγάπη... Κι αν με ρωτήσεις... «Αν κάνουμε κι αυτό... Αν δούμε παιδιά να μεγαλώνουν από δυο άνδρες, από δυο γυναίκες... Τι άλλο θα μένει πια;»... Μπορεί και να συμπληρώσεις, πιο σιγανά, όλο ταραχή... «Τι άλλο θ΄ απομένει στο χάος;». Θα σου απαντήσω ενώ θα σ΄ αγκαλιάσω (για να μοιραστούμε μαζί την αγωνία μας... κι ας σου το παίζω άνετη)... Θα μείνει Η Αγάπη. Καθαρή αγάπη. Μπορεί να ‘ναι κι έτσι. (χωρίς να παίρνω όρκο).

Ρέα Βιτάλη