«Πόσο;» προκειμένου να μην προσχωρήσω αμαχητί στις αισιόδοξες προβλέψεις των ημερών που τις συνοδεύουν ολοσέλιδες, εξίσου θριαμβευτικές, διαφημίσεις των τριών ισχυρών τραπεζών μαζί με τις ολοσέλιδες φτηνο-ρεκλάμες προϊόντων δευτέρας κατηγορίας στις αλυσίδες των πολυεθνικών.
Αλλά επειδή ιδιοσυγκρασιακά μου αρέσουν οι «κακές ειδήσεις» σαν τον ήρωα του Μπάρκερ που ενσάρκωσε ο Λευτέρης Βογιατζής στο «Υστατο σήμερα» και επιπλέον επειδή υποπτεύομαι όσους κομίζουν τις καλές, προτίμησα να παρηγορηθώ με έναν αφορισμό του βρετανού συγγραφέα: «Μετά το Καρναβάλι, αφού πέσουν οι μάσκες, είσαι ακριβώς αυτό που ήσουν πριν. Μετά την τραγωδία, δεν ξέρεις πια ποιος είσαι».
Αν λοιπόν οι προβλέψεις για το τέλος του καρναβαλιού (της κρίσης) ισχύουν, υπάρχει για όλους μας ο κίνδυνος, αφού πέσουν οι μάσκες, να παραμείνουμε αυτό που ήμασταν πριν από την κρίση: ξερόλες, μνησίκακοι, ματσαράγκες. Γι' αυτό επιμένω να υποστηρίζω πως μετά την κρίση δεν θα γίνει απολύτως τίποτα.
Καμία ωριμότητα δεν θα προκύψει και σε
κανέναν «ενάρετο κύκλο» δεν θα εισέλθουν οι Νεοέλληνες. Αν κάτι αλλάξει
στην Ελλάδα του Καρχιμάκη και του Ξυνίδη, δεν θα συμβεί μετά από μια
αποκριά αλλά μετά από μια τραγωδία. Να την περιγράψω; Η μείωση, φέρ'
ειπείν, του ελληνικού χρέους χαμηλότερη του 110% του ΑΕΠ κατά το
προσεχές 2022 μόνο με επιμήκυνση της αποπληρωμής του θα επέλθει.
Δεν το
βλέπουν άραγε οι αισιόδοξοι; Δεν ακούνε το CNN ότι η ελληνική οικονομία
βρίσκεται στον πάτο; Δεν διαβάζουν τα κακά μαντάτα για νέα μέτρα 8 δισ.
ευρώ που ζητάει η Κομισιόν; Αλλά και πάλι. Οι μηχανικοί των κρίσεων δεν
θα επιδιορθώσουν τη ρεταρισμένη μηχανή. Δεν έχει παρά να διαβάσει
κανείς τον ολύμπιο Πάγκαλο: με τις κοινοτοπίες του ευαγγελίζεται τα
χειρότερα. Να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήσαν επί αντιπροεδρίας του.
Αυτά βλέπει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ετοιμάζει τον Σαμαρά για τη μετεξέλιξη της ΝΔ.
Οσο για μένα, ορμηνευμένος από τα λόγια του κομιστή των κακών ειδήσεων, όταν με ρωτούν αν μου αρέσει το χάος, απαντώ με τα λόγια του Μπάρκερ: «Οχι, κάθε άλλο. Απλώς νομίζω πως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ωραίοι πεσμένοι καταγής παρά όρθιοι».
Πιστεύω, κι ας συγχωρηθώ, πως μόνο από
κάτω προς τα πάνω έχει νόημα η ζωή. Από τα χαμηλά. Από την εμπειρία της
απώλειας, από το σημάδι του πόνου, από την απαίτηση του έργου. Και αν
δεν αποδίδω την πρέπουσα σημασία στα σημάδια εξόδου από την κρίση, είναι
διότι αυτή η έξοδος με εισάγει σε μια χειρότερη κρίση του υπερφίαλου
παλικαρά που επαίρεται πως έχει ιδιωτικό φρουρό στέλεχος της
Αντιτρομοκρατικής, μη μπορώντας να διανοηθεί τον εαυτό του πεσμένο.
Η πρόσφατη εικόνα του Βογιατζή στο φέρετρο με έκανε να σκεφθώ την κρίση και τον καρκίνο, την κρίση και την ανάκαμψη, την κρίση και τις αυταπάτες. Κατάλαβα επίσης πως δεν γίνεται να συγκατοικώ με τους πεθαμένους και να μη βλέπω το «εδώ» να κατακρημνίζεται στο πουθενά.
«Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο» τραγουδούσε τότε ο Σαββόπουλος. Κύτταρο νεκροζώντανο, ψελλίζω τώρα εγώ, αλλά κατόπιν εορτής.
Βέλτσος Γιώργος
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου