Απρίλης άσπλαχνος μήνας

  «Με μελαγχολεί ο Απρίλης. Μάλλον με σκοτώνει», μονολογώ ενώ περπατάμε. Ξέρω την αντίδρασή του από πριν. Στρίβει το κεφάλι, χαμηλώνει το σαγόνι, κοιτάζει δύσπιστα πάνω από τα γυαλιά του σαν τις μάνες που ψυχανεμίζονται. Μετά, κουνάει το κεφάλι πέρα-δώθε πονηρεμένα. Γράφουν τα μάτια του «σε τσάκωσα!». Εκεί κάπου ξεσπάει.

«Δεν θα με τρελάνεις εσύ! Όποτε βρέχει μου λες ότι σου δίνει χαρά η βροχή και τον Απρίλη που όλα ανθίζουν νιώθεις μελαγχολία;». «Αυτό ακριβώς», επιμένω. Μια ζωή τον ίδιο καβγά με τον φιλαράκο μου τον Λεωνίδα. «April is the cruelest month», το επιβεβαιώνει και ο Τ.S. Eliot στο Waste Land. «…bleeding Miracles out of the dead man», το περπατάει και ο Α. Αλεξανδρίδης. Δεν στα μεταφράζω. Στα ελληνικά πονάνε. Τι άλλο θες, Λεωνίδα;

Ο Απρίλης είναι ο πιο άσπλαχνος μήνας. Έτσι που μακραίνει η μέρα. Σαν γραμμή από φως που περνάει μέσα από τις γρίλιες και σε σκουντάει «σήκω». Πού να πας; Εύκολο το 'χεις; Κι απλώνει λουλούδια και χρώματα κι αρώματα για να σε ξεγελάσει. «Αν κάποιος άγνωστος σου πει να σου αγοράσει καραμέλες μην τον ακολουθήσεις»… Χρόνια και χρόνια, ρε μάνα! Κανένας δεν μου πρότεινε να μου αγοράσει καραμέλες. Κι ήμουν τόσο απίκο. Λες να 'ναι ο Απρίλιος; Αυτός! Αυτός είναι! Καραμέλες παντού. Μυρίζουν.

Ο Απρίλιος είναι ο πιο άσπλαχνος μήνας. Όλα τα -Α- του αναλογούν. Άμετρος μήνας…Άσπλαχνος, στο ξαναλέω. Ανοίγει, ανοίγει, ανοίγει διάδρομο. Πόσα μέτρα… Άμετρα. Φοβάμαι στο διάστημα. Άμαθη. Ψέματα. Από το διάστημα γύρισα. Πού να ξαναπάω; Ξέρεις πόσο πάλεψα να βρω μέτρο να μου ορίσει διαστάσεις; Να χωρέσω σε αγκαλιά. Δώσε μου πίσω το μέτρο μου. Δεν θα αφήσω τον Απρίλη να μου το πάρει.

Ο Απρίλης είναι ο πιο άσπλαχνος μήνας. Σφυρίζει φιλήδονα (κι ας προσποιείται αδιάφορα) ζωή. Τίποτα δεν είναι αρκούντως αρκετό. Όπως και να 'σαι… Μη αρκούντως αρκετό ό,τι έχεις. Μπορεί να σε τρελάνει το -μη αρκούντως αρκετό- του. Να σου ξετινάξει ψυχή και καρδιά. Με μια γλώσσα απέξω σαν σκύλος σε λιβάδια. Και να 'ξερες τουλάχιστον τον προορισμό; Κατεύθυνση Ζωή. Έτσι απλά. Βγάλε άκρη!

Κάποτε, στα μικράτα μου, πηδούσα τους φράχτες. Του το έλεγα προχθές και γέλαγε. Όλες τις εποχές… Όλο το χρόνο. Κάθε μήνα Απρίλη έγραφε το δικό μου ημερολόγιο. Ένας συνεχής Απρίλης. Εύκολο το είχα να πηδάω φράχτες και να το σκάω. Μια μηχανή Honda… Κίτρινο Χοντάκι με εξάτμιση κουνούπι… Σε μόνιμη ετοιμότητα. Μια μάντρα, μια μηχανή. Απλά πράγματα. Μέχρι που τον γνώρισα. Πάνε οι φράχτες. «Αν θελήσεις να φύγεις δεν έχεις παρά να ανοίξεις την πόρτα», μου είπε. Μαγευτικά ευφυής. Ξέρεις τι δυσκολία έχουν οι πόρτες;

Ο Απρίλης είναι ο πιο άσπλαχνος μήνας.

Ρέα  Βιτάλη

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών