Ο θρήνος της Εκάβης

  Η ιστορία του Αστυάνακτα, γιου του Έκτορα και της Ανδρομάχης πάντα με συγκινούσε. Ήταν ένα παιδάκι που το ρίξανε από τα τείχη (λέγεται κατόπιν εντολής Οδυσσέα), ώστε να μην έχουν αντίποινα και εκδίκηση όταν θα μεγάλωνε. Πλήρωσε με τη ζωή του σε μικρή ηλικία το σημαντικό όνομα του πατέρα του… αυτή ήταν η κληρονομιά του. Όταν βλέπεις στη σκηνή την Εκάβη να κλαίει για το εγγόνι της, κάθε κύτταρό σου πλέει πάνω στα δάκρυά της ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο για να βρεθεί εκεί στην Τροία που καιγόταν.  Η τραγικότητα της ιστορίας βρίσκεται παντού… στη μικρή ηλικία της θανάτωσης… στον τρόπο… στην αιτία.


 Υπάρχει άραγε κάτι στο σύμπαν που θα μπορούσε να φέρει ισορροπία σε τέτοιες τραγωδίες; Όποια και να είναι η απάντηση εμείς έχουμε ανάγκη να το αναζητούμε. Τα έργα που βρήκαμε, μέσω των οποίων γνωρίσαμε την περίπτωση του Αστυάνακτα, έχουν ηθικά μηνύματα κατά των πολέμων. Θα μπορούσε η συγκίνηση για ένα παιδάκι που γεννήθηκε τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, να σώσει τις ψυχές και τις ζωές ανθρώπων σήμερα; Κανέναν πόλεμο μάλλον δεν σταμάτησε ο μικρός γιος του Έκτορα αλλά αν, έστω για μια στιγμή, ένας άνθρωπος είδε τον κόσμο αλλιώς εξαιτίας της ιστορίας του, θρηνώντας ταυτόχρονα για τα εκατομμύρια παρόμοιων τραγωδιών, τότε δεν είναι όλα εντελώς μάταια.

  Αυτός είναι ο ιερός σκοπός της τέχνης και της ιστορίας που συναντιούνται αριστουργηματικά στο θέατρο. Να μας προκαλούν δυνατά συναισθήματα, έστω στιγμιαία, φέρνοντας μπροστά μας ζωές χιλιάδων ετών. Να μας θυμίζουν τους ανθρώπινους πόνους και τα δάκρυα που χάθηκαν στον χρόνο. Και εμείς να λέμε στον εαυτό μας ότι θα ζήσουμε παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο. Έστω και αν η σκέψη του μικρού Αστυάνακτα μείνει μαζί μας μέχρι να στεγνώσει το δικό μας μάγουλο.

Υ.Γ.: Η επιστήμη συναντήθηκε με αυτή την ιστορία όταν έδωσε στον αστεροειδή 1871 Αστυάναξ (1871 Astyanax), που ανακαλύφθηκε το 1971 και ανήκει στην Τρωική Ομάδα, το όνομα του μυθικού πριγκιπόπουλου.

Σπυρος Κιτσινέλης