Ακαδημίας και Ιπποκράτους γωνία, Τετάρτη μία η ώρα το μεσημέρι με κίνηση. Ένα μηχανάκι περνάει ξυστά δίπλα από ένα ταξί. Το μηχανάκι δεν ακουμπάει στο ταξί, αλλά η μακρόστενη κούτα που μεταφέρει χτυπάει και σκίζεται. Στον δρόμο σκορπίζονται εκατοντάδες πλαστικοποιημένες κάρτες, παραγγελία που είχε φύγει από το τυπογραφείο για τον πελάτη προφανώς. Ο οδηγός δεν μπορεί να το πιστέψει, κοιτάζει τι έγινε και χτυπάει το κεφάλι του με απόγνωση. Όλες αυτές οι κάρτες θα χρειάζονταν μια ώρα να μαζευτούν, με τα διερχόμενα αυτοκίνητα να τις πατούν και αυτόν στη μέση να προσπαθεί να μαζέψει το χάος.
Τότε, εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, συμβαίνει κάτι που μόνο ένας σκηνοθέτης θα μπορούσε να στήσει με τόση ακρίβεια. Οι διερχόμενοι περαστικοί, σαν περιστέρια που τους έριξαν ψίχουλα, σκύβουν και αρχίζουν να μαζεύουν τις κάρτες, τις πηγαίνουν με τις χούφτες τους στον οδηγό, κάποιος καθοδηγεί με τα χέρια του τα αυτοκίνητα που περνάνε να παρακάμψουν για να μην καταστραφούν οι κάρτες, ένας άλλος ζητάει μια σακούλα και βάζει μέσα όσες μαζεύει μαζί με τους υπόλοιπους περαστικούς. Σε δύο λεπτά η ζημιά είναι σαν να μην έγινε ποτέ, λες και πάτησες το μαγικό κουμπί «undo». O οδηγός κοιτάζει σαστισμένος, λίγο χαμογελαστός-λίγο αμήχανος.
Φεύγοντας από εκεί διηγούμαι σε μια φίλη το περιστατικό. «Άλλαξαν τα πράγματα, Μαρία, ο κόσμος μέσα στο ζόρι του αναγνωρίζει το ζόρι του άλλου». Έτσι μου είπε, θυμίζοντάς μου στίχους αγαπημένους της Κατερίνας Γώγου: «Θα ’ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. Να το θυμάσαι Μαρία».
DOCTV.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου