Τη βραδιά που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος παρατηρούσα την κόρη µου που σε λίγο κλείνει τα δεκατέσσερα. Μπαινόβγαινε σιωπηλή στο δωµάτιο, έβλεπε τις εικόνες στην τηλεόραση, για ποιο λόγο τον σκότωσαν µας ρωτούσε, ξανακλεινόταν στη µοναξιά της. Οι κουβέντες ήταν λίγες και συγκεκριµένες. Όπως είναι οι κουβέντες όλων των παιδιών αυτής της ηλικίας. Κάθισε λίγο µαζί µας, της λέγαµε. Άστο έχω διάβασµα, δίνω Lower όπως ξέρετε, απαντούσε.
∆υο µέρες µετά, στο βίντεο κλαµπ µού ζήτησε να νοικιάσει ένα παιχνίδι που είναι για παιδιά πάνω από δεκαοκτώ και παίζεται οµαδικά στο διαδίκτυο. Έχει λεηλασίες, βία ακόµα και εικονικούς φόνους αστυνοµικών. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν θα της κάνει καλό. Μα όλοι το έχουν σπίτια τους, µου απάντησε. Σε µια γωνία της Τσιµισκή, που είναι πια σκεπασµένη όλη µε λαµαρίνες, ένα παιδί έχει γράψει µε µαύρο σπρέι: Μη σκας που στα σπάµε, θα στα πληρώσει ο Εφραίµ. Νοιώθω ένα απέραντο κενό, µια εγκεφαλική δίνη που δεν ξέρω πώς να την ξορκίσω. Έξω υπάρχουν αποκαΐδια παντού. Σπασµένα τζάµια, απόγνωση.
Τα πιο παράξενα Χριστούγεννα της ζωής µας έρχονται. Κανείς δεν έχει διάθεση να τα γιορτάσει. Τα παιδιά γιατί δεν έχουν πια τι να ζητήσουν στον Αϊ Βασίλη, µιας και τα έχουν όλα από χρόνια - και δεν έχουν τίποτε ταυτόχρονα, οι µεγάλοι γιατί οι ζωές τους άδειασαν µαζί µε τα πιστεύω τους, οι αλλοδαποί που άδειαζαν τις βιτρίνες µε τα κινητά γιατί δεν έχουν τι να τα κάνουν, οι πολιτικοί που αλληλοκατηγορούνται στα παράθυρα γιατί δεν έχουν λύσεις. Στη Βρετανία το Υπουργείο Παιδείας εισηγήθηκε τα παιδιά να πηγαίνουν εντατικά σχολείο από τα τέσσερα. ∆ιότι είναι χαµένα χρόνια να περιµένεις µέχρι τα έξι. ∆εν υπάρχει λόγος, ούτε χώρος για την παιδική ηλικία. Για αγκαλιές, χάδια, ξεγνοιασιά. Προέχει το πρόγραµµα, η εντατικοποίηση. Να προλάβεις.
Τα τέσσερα χρόνια είναι µια καλή ηλικία για να αναλάβεις ευθύνες. Να µπεις στη γραµµή. Και τα δεκατέσσερα µια ακόµα καλύτερη ηλικία για να τερµατίσεις. Θα τα έχεις κάνει όλα σε µια δεκαετία. Θα έχεις υπερπροσπαθήσει να πάρεις βαθµούς, πτυχία, αναγνώριση, θα έχεις αντιµετωπίσει τα νεύρα και την αδιαφορία των δικών σου, γιατί και κείνοι µην ξεχνάς πως είναι φορτωµένοι µε χίλια δυο, για σένα το κάνουν. Τα θηριώδες τζιπ στο πάρκινγκ, τα µπλουζάκια µε τις αναγνωρίσιµες στάµπες, το πιο καινούργιο mp3, το blue ray dvd, για ποιον είναι όλα αυτά; Για µας τα κάνουµε µόνο ή για να νοιώσεις και συ καλύτερα;
«Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιµένετε, τη µέρα που θα πεθάνετε. ∆ε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δηµιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε», απαντάνε στα blogs.
Σκληρά που είναι τα παιδιά ώρες ώρες! Και αρχίζεις πάλι το γνωστό αµήχανο τροπάρι. Πριν είκοσι χρόνια δεν ήταν έτσι τα πράγµατα... Θυµάµαι στα δεκαοκτώ.... Όταν αρχίζεις και θυµάσαι σηµαίνει πως γερνάς. Και αδυνατείς πια να καταλάβεις. Πως ακόµα και το καλό που εσύ φαντάζεσαι πως κάνεις, στα δικά τους µάτια µοιάζει κακό. Κοιτάζω στο ίντερνετ τις απειλές για την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στη χώρα. Την πιο αµήχανη κυβέρνηση των τελευταίων πενήντα χρόνων να διαχειρίζεται τη µία κρίση πιο τραγικά από την επόµενη. Αν δεν µαζευτούν τα παιδιά, θα τα µαζέψουµε εµείς, λένε. ∆ιότι δεν συνεµορθώθειν προς τας υποδείξεις.
Ζούµε µια τραγική στιγµή της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας. Το πιο τραγικό δεν είναι αυτό που συµβαίνει σήµερα, το εφήµερο. Το πιο τραγικό είναι αυτό που κάνουµε σε όλους εκείνους και εκείνες που θα βρεθούν στη θέση µας σε δέκα, είκοσι χρόνια. Που θα έχουν βιώσει την απόλυτη ισοπέδωση, που θα έχουν διαγράψει από τα ελληνικά λεξικά τη λέξη όνειρα. Τη λέξη ελπίδα. Να ονειρευτείς τι και να ελπίσεις τι σε ένα τόπο που σε λίγο δεν θα φυτρώνει ούτε χορτάρι. Στις ειδήσεις είδα ένα κορίτσι να κλαίει.
∆εν θέλουµε να ζούµε έτσι πια, έλεγε. Ούτε εµείς καρδιά µου. Αλλά ντρεπόµαστε να το πούµε.
parallaximag.gr
Γιώργος Τούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου