Μια αγκαλιά

   Ο άνδρας ήταν ψηλός. Άνοιξε τα τεράστια φτερά του διάπλατα! Χέρια ήταν, δεν ήταν φτερά αλλά εμένα σαν φτερά μου φάνηκαν... Προστατευτικά. Η γυναίκα χαμογέλασε και πήγε προς εκείνον. Και τότε ο άνδρας χαμήλωσε το δεξί φτερό του, οπότε ανέβηκε πιο ψηλά το αριστερό του φτερό. Έμοιαζε σαν εκείνα τα πουλιά που γέρνουν... Κάτι σαν τελευταίο σκέρτσο, σαν παιχνίδι με τον αέρα, πριν σταθούν πάνω σε θάλασσα. Η γυναίκα έπεσε στην αγκαλιά του και παιδεύτηκε λίγο με τα χέρια της...


  Πώς να σμίξει τα φτερά της με τα φτερά του; Αν ανέβαζε το δεξί της χέρι πιο πάνω από το αριστερό δικό του, θα πήγαινε πολύ ψηλά και δεν το ήθελε να είναι πιο ψηλά σε αγκαλιά, ούτε καν ως χέρι. Κάπως χώθηκε λοιπόν και κούρνιασε. Όμορφα μπερδεύτηκαν τα φτερά των δύο. Και μετά, εκείνος έκλεισε απαλά τα χέρια-φτερά του. Και σφίγγοντάς την ακόμα πιο πολύ σαν να την αμπάρωσε. Στάθηκαν έτσι... Πόσο; Όσο κρατάει μια αγκαλιά. Τόσο δα. Τους χάζευα. Ωραίο πράγμα η αγκαλιά! Θα αναρωτηθείς τι με έπιασε και στα γράφω όλα αυτά… Είναι που βαρέθηκα να γράφω για τα σημαντικά... Τι ορίζουμε ως σημαντικά; Είναι που πεθύμησα να σου γράψω για κάτι άλλο. Να! Για μια αγκαλιά. Τι αξία έχει μια αγκαλιά; Αν μπορείς, ζήσε χωρίς αγκαλιά…

Ρέα  Βιτάλη