Σε παρακολουθώ 3 χρόνια τώρα να περνάς όλα τα στάδια της απώλειας, της θλίψης, της κατάθλιψης, του αδιέξοδου, της αποδοχής. Σε βλέπω να κάθεσαι με βλέμμα λευκό σε παιδικές χαρές…Μα πόσοι άνδρες συνοδεύουν πια παιδιά σε παιδικές χαρές τα πρωινά! Σε είδα πολλάκις να τρέχεις. Μα πόσοι άνεργοι τρέχουν; Να ιδρώνεις. Να καταπονείς το σώμα.
Πώς το έλεγε ο Βέγγος; Τρέχω για να μη σκέφτομαι. Σε είδα ώρες να κοιτάς μια οθόνη, έτσι στο τίποτα. Λες και όλη η ζωή σου είχε το σχήμα του –τίποτα-. Σε είδα να καθαρίζεις το σπίτι με μανία. Κάτι για να κάνεις. Να ξενυχτάς…Μεγάλο ζόρι η νύχτα όταν τρυπώνει η ανασφάλεια από τις γρίλιες και χέρια κάνουν λογαριασμούς πάνω σε χαρτοπετσέτα. Σε είδα να προσαρμόζεσαι. Μα πόσο προσαρμόστηκαν οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα! Τι τεράστιες αλλαγές. Με συνοπτικές διαδικασίες. Τραύματα να αιμορραγούν και πληγές να επουλώνονται με οινόπνευμα. Ας έκανες και αλλιώς….Σχέσεις σε μυλόπετρες. Να ακούγονται από μίλια μακριά τα κρακ κρακ τους! Θυμοί να εκτοξεύονται με βλέμματα θανατερά.«Εσύ φταις» άδικα που φορτώνεται ο καθένας στην πλάτη του για να μην ανοίξει το στόμα του. Πόσα τράβηξες και πόσα τραβάς! Άκλαυτος πήγες ιδιώτη.
Ανεργία καλπασμός. 27%. Μειώσεις μισθών στο ναδίρ. Μειώσεις αξιοπρέπειας πολύ παραπάνω. Έφτασες μέχρι και στο –δωρεάν-. Βέβαια! Ξέρετε πόσοι άνθρωποι μέρα τη μέρα εργάζονται –δωρεάν-; Να δεις που θα έρθει η ώρα που θα πανηγυρίζει όποιος εργάζεται με μισθό! Άκλαυτος πήγες ιδιώτη!
Σε είδα και να χαμογελάς. Να τσουγκρίζεις ποτήρια με φιλαράκια. Όταν κάποτε, κάπου, σε κάποιο μέρος του μυαλού βρήκες μια άκρη. Ή κατακάθισε η αποδοχή. Και ρούφηξες τζούρα ανάσα και είπες «θα τη βρω την άκρη δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Είχες χίλιες μεταπτώσεις. Στα κάτω και στα πάνω σε πόνεσα και σε καμάρωσα. Σε πονάω και σε καμαρώνω. Άκλαυτος πήγες ιδιώτη!
Μια «μάνα» κράτος, πνιγηρό, μεθοδικό έβαλε τα χέρια του και στον ιδιωτικό τομέα. Δημιούργησε δήθεν «αυτοδημιούργητους» κρατικοδίαιτους. Πούρα που κάπνιζαν ανθρώπους. Σακάτεψε κλάδους της οικονομίας. Αύτανδρους! Μα παράλληλα υπήρχε και μια οικονομία υγιής. Που πάλευε πάντα με επιταγές, δάνεια, υποθήκες, γραφειοκρατία, τσογλανάκια του δημοσίου που έπρεπε να λαδωθούν, αδιέξοδα που έπρεπε να βρουν διέξοδα, τράπεζες τσιράκια του συστήματος, φορολογικούς κανόνες έντεχνα θολούς, μισθοδοσίες και εισφορές ασύμφορα υψηλές. Ωστόσο έξυπνοι, τσαγανομένοι, καταφερτζήδες, πολύπλευροι. Το έχει το ελληνικό DNA. Εταιρείες μικρές και μεγάλες. Ανάσες. Οξυγόνα. Πες τους και πόρτες εξόδου κινδύνου σε περίπτωση φωτιάς. Τι να σου λέω ιδιώτη; Λες και δεν τα ξέρεις.
Όταν τέθηκε το δίλλημα στην μανούλα κράτος... Αυτούς θυσίασε πρώτους πρώτους. Τα οξυγόνα! Στο πιτς φυτίλι που λέγαμε μικρά. Λες και ήταν αχρείαστοι. Άκουσες να τους κλάψει κανένας; Κιχ! Ούτε οι ίδιοι τους εαυτούς τους δεν έκλαψαν. Σάμπως είχαν χρόνο; 40.000 επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο. Και στις λοιπές αιωνίως το κράτος μέτοχος με 55% (ποτέ όμως με συμμετοχή στις ζημίες). Είναι αυτό δημοκρατία;
Πιο πολύ από το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ με τρόμαξε η σημειολογία του κλεισίματος της ΕΡΤ. Ότι το σύστημα σήκωσε τα χέρια απέναντι στο σύστημα που δημιούργησε. Ότι όπου έβαλαν τα χέρια τους κυβερνήσεις. Σε όποιον τομέα. Για να συνεχίσει να ζει. Πρέπει πρώτα να πεθάνει. Είναι αυτό που καταπνίγουμε όλοι μας…Σαν ένα κοινό μυστικό καταχωνιασμένο στις ψυχές μας,
Τρέμουμε μη και το προφέρουν τα χείλη….Μη πάρει αμπάριζα όλη τη χώρα, όλους τους τομείς και κλάδους. Θα ζήσουμε την επόμενη μέρα αν σκοτώσουμε την προηγούμενη. Κι αυτό όταν το λένε οι ίδιοι που κουβαλούσαν τα υλικά για να κτιστεί το Τείχος του Αίσχους είναι τετελεσμένο. Αλλά και όταν (οι ίδιοι) θεωρούν ότι κατέχουν το εργαλείο επιτυχίας της επόμενης μέρας (και μάλιστα με άμεση εκκίνηση) μου κόβουν και κάθε ελπίδα για μέλλον που θα διαφέρει από παρελθόν.
Την πατήσαμε γενικώς και ειδικώς πατριώτη. Τι κι αν κλάψουμε τον πεθαμένο, τι κι αν δεν τον κλάψουμε! Τι κι αν έρθει κόσμος στην κηδεία και βγάλουν λόγους τεθλιμμένοι πολιτικοί, τι κι αν συνοδεύσουν τον νεκρό μόνο μερικοί αληθινοί φίλοι.
Υ.Γ1. Καθόλου τυχαίο. Κλαίω από προχθές το ραδιόφωνο της ΕΡΤ. Τρίτο πρόγραμμα, Kόσμος. Δεν χρησιμοποιούσα την όραση. Το λες και...«Έκανα ότι δεν έβλεπα». Δεν ήμουν η μόνη.
Υ.Γ 2 Εύκολα τα κείμενα. Δύσκολο να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. 2.500 άνθρωποι. Γαμώτο! Να προστεθούν σε 1.500.000.
Ρέα Βιτάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου