Η ζωή τους πριν το πόλεμο στη Συρία
λένε, ήταν ωραία. Ήταν δημοφιλείς αθλήτριες στην κολύμβηση, καλές
μαθήτριες και ασχολιόντουσαν με ότι όλες οι έφηβες στη γη. Κρυφογελούσαν
για το ποιος συμμαθητής τους ήταν ωραίος, είχαν μυστικά σε κλειδωμένα
ροζ με καρδούλες ημερολόγια, ονειρεύονταν ταξίδια, μετάλλια, μικρούς
προσωπικούς θριάμβους, ωραίους πρίγκιπες για τις καρδούλες τους. Έβγαζαν
χαρτζιλίκι ως ναυγοσώστριες σε πισίνα. Πρόσεχαν τα μικρότερα παιδιά.
Ήταν δυο έφηβες με ανεμελιά, αθωότητα, απλότητα. Τρυφερά λουλούδια σε
μια άνοιξη που δεν ήταν τελικά αραβική, αλλά του κόσμου περιουσία και
ευθύνη. Μετά ήρθε ο πόλεμος! Πως; Γιατί; Ποιος είχε κέρδος; Τι σημασία
έχει! Αυτός ήρθε σαν τέρας, σαν εφιάλτης, σα κόλαση ανθρώπων…
Η Σάρα και η Ισρα έζησαν το θάνατο, τη
πείνα, το φόβο, την απώλεια, το τρόμο! Έγιναν και αυτές νούμερα σε
στατιστική. Περιπλανώμενα μοναχικά παιδιά που έψαχναν δρόμο για την
Ευρώπη. Πίσω τους δωμάτια με αφίσες ποπ ινδαλμάτων, χάδια και φιλιά
γονιών, παιδικά πάρτι, τούρτες γενεθλίων με πεταλούδες ροζ και Μπάρμπι
με μαντήλες και έλεγχοι τριμήνων και μετάλλια απ τους αγώνες και τζιν
της μόδας και παγωτά και βόλτες με τις φίλες τα Σάββατα, το απόγευμα.
Πίσω η κανονικότητα! Μπροστά; Λαθρέμποροι ανθρώπων! Σιωπή και βήματα μες
στο σκοτάδι. Περιπολίες λιμενικών. Λαχάνιασμα. Κρυφτό με τις αρχές. Το
Αιγαίο! Θάλασσα - σύνορο! Μπροστά μια κάποια σωτηρία. Πίσω όλεθρος! Πίσω
οι γονείς που πλήρωσαν να φύγουν, να σωθούν τα παιδιά στην περιβόητη
Ευρώπη! Πίσω ποιος ξέρει τι φρίκη! Και μπροστά; Εμπόριο κι άλλος
θάνατος…
… Τη πρώτη φορά η βάρκα τους, λέει,
γύρισε πίσω γιατί τους έπιασε η τουρκική ακτοφυλακή! Και άλλα λεφτά.
Μόνες στη Τουρκία! Πώς να τους φάνταζε ο ξένος τόπος; Να έβλεπαν τα
μεγαλεία του Ερντογάν και τα παλάτια και τις βόμβες να σκάνε και να
σκοτώνουν ειρηνιστές; Να προσεύχονταν για ελπίδα και σε ποιο Θεό που
ακούει ποιους; Τους Σουνίτες; Και απ αυτούς τους Χαναφίτες, τους
Μαλικίτες, τους Σαφιίτες ή τους Χανμπαλίτες; Μηπως τους Σιήτες; Και απ
αυτούς ποιους πιο πολύ; Τους Ισμαηλίτες; Τους Ιμαμήτες; Τους
Ζαϊντιγήτες; Τους Δρούζους; Τους Μοτζαχεντίν; Τους Βαχαμπιστές; Τους
Ταλιμπάν; Τους νέους Τζιχαδιστές; Ποιους τέλος πάντων;… Κανέναν…
Δεύτερη φορά Αιγαίο…
Σκοτάδι και άνεμοι. Η βάρκα στα
ανοιχτά, βάζει νερά. 20 ψυχές τουλάχιστον θα πνιγούν. Δε ξέρουν κολύμπι.
Και να ξεραν ποιος τα βάζει με τα ρεύματα του Αιγαίου; Μαύρα νερά και
μαύρος κόσμος, έτοιμος να κλείσει σαν τέλος γύρω τους. Οι δυο αδελφές
βουτάμε στα νερά. Να σωθούν, αλλά και να σώσουν κιόλας. Δυο ώρες και η
μια τραβά την βάρκα και η άλλη τη σπρώχνει. Κολυμπάνε τραβώντας ζωές
στην ύπαρξη. Τι σκέφτονται αυτές τις ώρες, μες στη νύχτα; Που βρίσκουν
δυνάμεις; Τι γίνεται στις εφηβικές καρδιές τους; Ποια ευλογία, ποιου
Θεού τις φέρνει, κατάκοπες στην ακτή, στην μεγαλύτερη Ολυμπιακή νίκη που
σημειώθηκε πότε στην κολύμβηση; Ποιος τα υπολογίζει τα μετάλλια;
Μετάλλια είναι οι ζωντανοί της βάρκας, από έναν πόλεμο που σπέρνει
θάνατο, από στοιχειά της φύσης, από εμπόριο και αισχροκέρδεια, χάρη σε
δυο κορίτσια!...
Λέσβος! Ακτές! Ευρώπη! Μπορούν πια να
ξεκουραστούν! Ήταν μια ιστορία από αυτές που κάθε βράδυ συμβαίνουν στο
Αιγαίο με τα πορτοκαλί σωσίβια να αλλάζουν τις αποχρώσεις του πελάγους.
Δε θα τη ξέραμε καν, αν δεν την κατέγραφαν οι δημοσιογράφοι
τουAssociated Press. Συνέχισαν τις ζωές τους. Τρεις εβδομάδες στη Λέσβο,
άλλοι τους έφερναν ρούχα και νερό και φαγητό και άλλοι τις έκλεβαν. «Δε
θα συγχωρούσα τον εαυτό μου, αν έστω και ένας πέθαινε εκείνη τη νύχτα»
λέει η μια! «Δεν φοβόμουν» θυμάται η άλλη! Φτάσανε, κάποτε, στη
Γερμανία. Ξεκίνησαν πάλι τα όνειρα. Να φέρουν τους γονείς τους κοντά
τους! Να τελειοποιούν τους χρόνους στην πισίνα. Να μάθουν γερμανικά. Να
τελειώσουν το σχολείο. Η μια θέλει να γίνει πιλότος. Η άλλη, απλά να
είναι όλοι μαζί και πάλι. Όπως παλιά. Όπως πριν τον πόλεμο…
… Μη ξεχαστούν αυτές οι δυο
ομορφούλες. Μη χαθεί η μνήμη τους μες στη πληθώρα των ειδήσεων. Πέρα απ
την Αριάνα Γκράντε, τη Σελίνα Γκόμεζ, τη Κάιλι και Κένταλ Τζένερς, τη
Τέιλορ Σουίφτ, τις φάσιον μπλοκερς των εφήβων, όπως την Zoella,
με τη λάμψη, τα ωραία ρούχα, την μοδάτη ζωή, τη δόξα και την λάμψη,
υπάρχει και η αλήθεια της πραγματικής ομορφιάς, της δύναμης, του
ηρωισμού δυο κοριτσιών: της Σάρα και της Ισρα Μάρντιν. Και ναι, έτσι
υπάρχει ελπίδα, Ευρώπη…
Kourdistoportocali
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου