Παγκόσμια ημέρα για το AIDS η
1η Δεκεμβρίου. Τραγική ειρωνεία, η Κατερίνα προχθές «έφυγε» για άλλα
ταξίδια. Με ευωδιές και καθαρές μυρωδιές. Χωρίς σαπίλα και ναρκωτικά. Η
Κατερίνα ήταν μία από τις οροθετικές κοπέλες που, με απόφαση του τότε
υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, το πρόσωπό της κρεμάστηκε στα
μανταλάκια.
Ήταν μία από τις κοπέλες που πουλούσαν το κορμί τους, για τον δαίμονα που τους έτρωγε την ψυχή. Και με πολιτική απόφαση είδε το πρόσωπό της παντού. «Έχεις πάει μαζί της, οικογενειάρχη; Είναι οροθετική, ψάξου και εσύ». Αηδία.
«Εδώ έχουμε δολοφονία» μου είπε μία φίλη. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κανένας δεν ξέρει πώς θα τελείωνε τη ζωή του αυτό το κορίτσι. Όμως έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, έχεις το δικαίωμα να φωνάζεις για έναν θάνατο που επισπεύτηκε. Για έναν θάνατο που έχει λερώσει χέρια και ψάχνει αυτουργούς. Αναπάντητο θα μείνει το ερώτημα. Και δυστυχώς θα ξεχαστεί, εκτός και αν έρχεται συχνά να πέφτει ως σκιά στα πρόσωπα ορισμένων.
Έλα, δικηγόρε του διαβόλου, και πες μου: «θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς». Μα, καημένε, δεν έχεις μάθει τι σημαίνει επιλογή; Αυτή διάλεξε τον θάνατο και όχι ο θάνατος εκείνη. Λες και ξέρει κανείς από σας να μου πει πώς είναι να κάνεις χρήση ναρκωτικών, να είσαι οροθετικός και να σε διαπομπεύουν, να σε σέρνουν στη αρένα δεμένη σε ένα άρμα.
Εγώ, λοιπόν, πιστεύω ότι τη σκότωσαν οι αμφιβολίες. Τα ύποπτα βλέμματα. Η απαξίωση. Ο οίκτος.
Η Κατερίνα βρήκε απέναντί της ένα σύστημα και τους ανθρώπους που το εκπροσωπούν, το κατευθύνουν. Η Κατερίνα τι είχε; Ακόμα και αν της είχε μείνει κάτι, το διέγραψαν με ένα στίγμα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να βαδίσει στη ζωή με τόσες αλυσίδες στα πόδια και ένα στίγμα στο πρόσωπο; Της αφαίρεσαν την ελπίδα. Το δικαίωμα στην ευκαιρία. Στη δεύτερη ζωή που όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε και ας είναι πλάνη αυτό.
Κοιμήσου, Κατερίνα, εκεί που πήγες είναι καλύτερα. Και άσε τις Ερινύες να απαντήσουν στην ύβρι, στην ασχήμια, στην ευθύνη.
Άννα Κουρουπού
PROTAGON.GR
Ήταν μία από τις κοπέλες που πουλούσαν το κορμί τους, για τον δαίμονα που τους έτρωγε την ψυχή. Και με πολιτική απόφαση είδε το πρόσωπό της παντού. «Έχεις πάει μαζί της, οικογενειάρχη; Είναι οροθετική, ψάξου και εσύ». Αηδία.
«Εδώ έχουμε δολοφονία» μου είπε μία φίλη. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κανένας δεν ξέρει πώς θα τελείωνε τη ζωή του αυτό το κορίτσι. Όμως έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, έχεις το δικαίωμα να φωνάζεις για έναν θάνατο που επισπεύτηκε. Για έναν θάνατο που έχει λερώσει χέρια και ψάχνει αυτουργούς. Αναπάντητο θα μείνει το ερώτημα. Και δυστυχώς θα ξεχαστεί, εκτός και αν έρχεται συχνά να πέφτει ως σκιά στα πρόσωπα ορισμένων.
Έλα, δικηγόρε του διαβόλου, και πες μου: «θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς». Μα, καημένε, δεν έχεις μάθει τι σημαίνει επιλογή; Αυτή διάλεξε τον θάνατο και όχι ο θάνατος εκείνη. Λες και ξέρει κανείς από σας να μου πει πώς είναι να κάνεις χρήση ναρκωτικών, να είσαι οροθετικός και να σε διαπομπεύουν, να σε σέρνουν στη αρένα δεμένη σε ένα άρμα.
Εγώ, λοιπόν, πιστεύω ότι τη σκότωσαν οι αμφιβολίες. Τα ύποπτα βλέμματα. Η απαξίωση. Ο οίκτος.
Η Κατερίνα βρήκε απέναντί της ένα σύστημα και τους ανθρώπους που το εκπροσωπούν, το κατευθύνουν. Η Κατερίνα τι είχε; Ακόμα και αν της είχε μείνει κάτι, το διέγραψαν με ένα στίγμα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να βαδίσει στη ζωή με τόσες αλυσίδες στα πόδια και ένα στίγμα στο πρόσωπο; Της αφαίρεσαν την ελπίδα. Το δικαίωμα στην ευκαιρία. Στη δεύτερη ζωή που όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε και ας είναι πλάνη αυτό.
Κοιμήσου, Κατερίνα, εκεί που πήγες είναι καλύτερα. Και άσε τις Ερινύες να απαντήσουν στην ύβρι, στην ασχήμια, στην ευθύνη.
Άννα Κουρουπού
PROTAGON.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου